lunes, 31 de octubre de 2016

Paso por el FKM. Octubre 2016.

Cuando Claustroman me recordó que este año volvía el FKM me alegré y buscamos día para poder asistir a este festival de cine. Este es el octavo año de andadura y las temáticas que acoge son las de fantasía, ciencia ficción y terror. El año pasado estuve un día y lo disfruté, especialmente porque aprendí más sobre el coruñés Amando de Ossorio y por conocer a la actriz Lone Fleming. Algunas proyecciones interesantes, buen trato por parte de los organizadores, dos conferencias donde se habló de Ossorio y del cine de terror francés,... Vamos, que había ganas de repetir y allá fuimos con Ami este año para saborear esta octava edición.

El tiempo y el viaje fueron de maravilla. Tener aparcamiento al lado mismo de la sede a la que acudimos nos ayudó mucho, ya que fuimos con el tiempo justo. El Forum Metropolitano está a un paso del puerto y alberga un par de salas de proyección, biblioteca y oficinas varias para el uso ciudadano. Aquí tienen lugar las mesas cuadradas que al mediodía se conforman. El aforo es limitado pero suele ser suficiente. El año pasado estuve en dos de ellas y siempre hubo espacio más que suficiente. Con esta idea fuimos al lugar pero nos encontramos con que hubo que esperar, ya que había sitios reservados. En ningún sitio vimos que hubiera que avisar para reservar y nos llamó negativamente la atención. 




Claustroman les envió un correo para preguntar y parte de la respuesta amable de la organización decía: Este año las mesas tuvieron mucha demanda y, a pesar de tener un buen aforo, este se cubrió. Intentaremos ver la posibilidad de ampliarlo de cara a próximas ediciones. También comentarte que todos los asistentes pueden contactar con la organización para gestionar su disfrute del festival mediante la reserva previa o el pago anticipado de entradas. Pues nada, a tenerlo en cuenta para la próxima y quizás vayamos con sitios reservados. Eso sí, alegría por ver cómo el festival se fortalece y las sedes van quedando pequeñas. Ánimo, pues.

Pero veníamos a escuchar y aprender, así que aguardamos a que estudiantes que debían venir a escuchar a sus profesores entraran y ocupasen todos los asientos. Algunos estudiantes de arte y los tres que llegamos desde Ourense estuvimos de pie en el pasillo, prestando atención a las palabras de tres profesores que nos acercaron a las versiones cinematográficas de parte de la obra de dos grandes de la ciencia ficción: Wells y Lem. Dos autores con dos visiones distintas de la vida y con obras distintas. Así, descubrimos el pensamiento socialista de H. G. Wells y el pesimismo existencial de Stalislaw Lem. Del primero se dijo que fue el autor vivo más versionado en el cine y que la obra por la que más le conocemos es la producida en su primer lustro de escritor. Del segundo se señaló su "reciente" pasamiento y cómo tuvo oportunidad de ver y criticar las dos versiones cinematográficas de Solaris. Los profesores Nogueira, Agrasar y Samaniego fueron desgranando algunos títulos y reseñas de obras de los autores citados que acabaron en el cine. Sobre todo, se citaron títulos que hacía referencia a versiones directas y no filmes donde se destacase alguna influencia. No solo escuchamos hablar de novelas y películas sino que también se comentaron las arquitecturas presentes en las películas, originales unas veces y otras basadas en ciudades reales. En este punto, me llamó la atención que se citase a Blade Runner (pronto de aniversario en cuanto a la cronología de la historia se refiere) y cómo su propuesta urbanita hoy no se adivina para nada en Los Ángeles pero sí en alguna capital oriental.


El día anterior se había proyectado un título de Lem, Ikarie XB-1 (1963), y este mismo día por la tarde se proyectaría uno de Wells, Things to come (1936). Claramente, no son los autores los directores sino los que tuviron la idea y la pusieron en negro sobre blanco. Luego, surgirían estos títulos para la gran pantalla, dirigidos por Jindrch Polák y William Cameron, respectivamente. Por desgracia, no pudimos ver ninguna, así que quedan pendientes de búsqueda y visionado.


Las que sí pudimos ver fueron las dos modernas del CGAI, a las 18 h. Un corto y un mediometraje del pasado año y de este: Aciaga suicidius interruptus (2015) y La valija de Benavidez (2016). Claustroman y un servidor coincidimos en que valieron la pena y nos gustaron por las tramas y el desarrollo. El primero es un corto que nos presentaron dos de los participantes en él. Básicamente, es la historia, brevísima, de una mujer a punto de suicidarse y de cómo, en un revuelto momento que mezcla pasión, dolor y alegría, acaban muertos aquellos más cercanos a ella, mientras sobrevive solitaria. El segundo nos introduce en un decadente mundillo artístico donde creatividad y locura se mueven muy cerca. ¿Qué le pasa a un mediocre artista que aparece en una residencia muy particular sin memoria de las últimas horas? 

 
Son los momentos siguientes a una fuerte discusión con su pareja. ¿Cuál es la obra que sorprenderá a los críticos y nuevos creadores que celebran una fiesta donde se expondrá una macabra escultura?



Y aquí nos tuvimos que ir, ya que teníamos toque de queda y hora de regreso a casa. Estuvo bien volver pero, deseando repetir, para la próxima iremos con todo lo reservable pillado.

jueves, 27 de octubre de 2016

A Tropa Korriban en misión ourensana.

A Tropa Korriban é unha asociación sen ánimo de lucro que reúne a fans de Star Wars, principal, pero non unicamente, de Galicia. Por este blog xa pasaron catro dos seus membros en distintas ocasións, xa fose para presentar un novo vestido ou para responder a unha entrevista ou falar do mundillo fan. As súas verbas quedan unhas entradas máis abaixo e poden darvos máis idea de quen son e que fan. Eu falo dende o meu coñecemente persoal e do trato con eles, pero falo dende fóra da asociación. Se nalgunha idea sobre eles me trabuco, aberto estou a rectificar e aprender.

Ben, como asociación de fans acuden a eventos, cando non son eles mesmos quen os preparan e organizan. Hospitais, eventos solidarios, entrevistas nos medios, Imperial,... ámbitos nos que se moven cos seus traxes e encarnan a distintos personaxes da saga galáctica máis coñecida pola contorna. O amigo Blanes di con razón que eles asumen un personaxe, ca obriga de valoralo e respectalo, pois levan un uniforme, non un disfraz. Dalgunha forma, co seu porte e dedicación, alongan o eco das películas cara o mundo máis cercano a nós. 


Esa cercanía fíxose patente o pasado sábado 23 de outubro, cando estiveron despregados polo centro comercial Ponte Vella de Ourense. Algo máis de tres horas paseando entre o público ou posando para fotos. Dous escenarios fixos e tódolos pisos para andar e deixarse ver para asombro e alegría de grandes e pequenos. Nun dos postos fixos podías sacarte unha foto cun grupo deles ou elexir a algún en particular. No outro posto, unha pantalla verde permitía fotografarte e elexir despois un fondo que dese máis aire de película ó momento. Os fans cos seus traxes personalizados pasearon tamén entre a xente. É de resaltar que a beleza de velos supón traballo e esforzo. Non só o de levar unha armadura ou vestir un uniforme máis ou menos cómodo senón tamén as horas que hai detrás en canto a investigación, compras, adaptación da caracterización, perfeccionamento,... se che cadra, párate e pregúntalles cando os vexas. Pode que che falen do calorciño que supón levar unha armadura de soldado imperial, ou da incomodidade de trafegar con capas e capas de tela que compoñen un todo orgánico, ou dos repostos que vas precisando co tempo, ou da dificultade de atopar certas telas,... Hai moita vida detrás dunha caracterización, sempre que estea ben feita e con ánimo de impresionar. Tamén che dirá máis de un que unha cousa é porte calquera trapo enriba e disfrazarte e outra é currarte un traxiño decente e vistoso.

Para pertencer á Tropa ti escolles un personaxe e valo encarnando o mellor posible. Despois, asumes ese con maior detalle ou vas aumentando os traxes e nomes. A idea é parecerse o máis posible ó que sae en películas, cómics ou videoxogos. Valorar o personaxe, recordemos. Pero sen caer nun fundamentalismo tal que che faga olvidar o bo humor e as ganas de pasalo ben e compartir unha afición. 

Jedis varios, Anakins entregados ó Reverso Tenebroso, rebeldes, troopers, oficiais,... foron pasando polo centro comercial acompañados dunha grande sorpresa: un R2D2 fabricado en Galicia. E feito por un mozo que, ó remate da misión, nos deleitou cuns cantos temas clásicos do Rock, no que non faltou o Dolores Se Llamaba Lola dos nosos Los Suaves. El tocaba a guitarra eléctrica e o robot bailaba. 

Para a hora da cea estabamos case todos listos para compartir mesa e impresións, cerrando o evento as verbas do presidente da Tropa Korriban, Manu, e as de Miguel, apodado Líder Bleins. Palabras de agradecemento e de reflexión sobre a vitalidade da Tropa, as ganas que moitos dos seus membros lle botan e os desexos de novas incorporacións que continúen o fantástico mundo do que na nosa terra se coñeceu, alá polo fin dos anos setenta, como A Guerra das Galaxias.  


Vídeos do evento.

1. Entrada.

2. R2D2 bailongo.   



Algún dato curioso...

... foi a presencia de nenos. Non chamarían a atención se estivesen do lado do público pero resulta que estaban caracterizados, xunto cos maiores da Tropa. Asociación que non sabe de idades...
... o R2D2 é o primeiro destes lares que se constrúe con material reciclado. A autoría é de Edu, un rapazolo que lle botou ganas e catro meses de traballo, con axuda de maiores, para ter un droide móbil como o das pelis...
... e o artefacto movíase, controlado dende un móbil...
... e bailaba...
... Ourense conta cunha boa canteira de mozos que xa teñen traxe e que quizás pronto vexamos como membros de pleno dereito da Tropa...
... a Tropa realiza misións, que consisten na participación dos seus membros en eventos solidarios ou de promoción relacionados co mundo fan de Star Wars...

... pasaron moitos ourensanos polo lugar, entre eles Fernando Calvo, guitarra de Los Suaves...

... e moitas gracias a cantos organizastes e montastes os escenarios onde se sacaron as fotos. Tamén a cantos estabades no photocall do Croma verde, pondo e sacando capas jedi, dando e recollendo os sables, tomando nota dos datos e atendendo a cantos foron buscar un escenario de película.

lunes, 17 de octubre de 2016

Libros arcanos. O Necronomicón (primeira parte)

Unha colaboración para outra bitácora que vos traio en adianto exclusivo. :-)


Ollo cando te avisen de que un libro contén segredos que deben seguir sendo tales, cando miradas de entrecerrados ollos che marquen un alto na procura de agochados exemplares de prohibidos saberes... Ollo, que se avisan é para non desenrolar males atados e durmidos sobre un mundo olvidadizo. Porque a historia é mestra pero temos o mal costume de facerlle oídos xordos. Unha voz se escoita, silencio, atención. Provén de tempos non tan fuxidos, de séculos cercanos a nós. O lugar onde se orixinou hai que buscalo en norteamérica, nunha casa de ventás que incluso a pleno día están a medio cerrar. Alí poderemos escoitar mellor ó chamado "ermitaño de Providence". Home que semella tímido e calado, de mirada imponente que reflexa mundos máis alá deste. Coñecémolo polo seu apelido pero ben se merece que o nomeemos: Howard Phillips Lovecraft. Si, pasa moito tempo na casa que o viu medrar e que testemuña a morte dos seus seres queridos. Pero non te quedes con esa imaxe. Gran escritor de cartas, os seus amigos falaban del cun cariño enorme dicindo que nada tiña de estrafalario senón lóxico e cercano.

Nalgúns dos seus escuros relatos veremos citado un libro cuxo título teriamos que pronunciar polo baixo: Necronomicón. Presentade tal verba ó voso profesor de clásicas, pois varias son as interpretacións, todas elas coincidentes en que se fala de imaxes e leis referidas ós mortos. Nunca coñeceremos o seu contido. Nunca. Lovecraft deixou moi claro que nunca o escribiría, que os seus relatos contan innomeables experiencias relacionadas con deuses tolos que un día nos domeñaron e hoxe están tentando regresar dende as estrelas ou dormen no fondo do mar, agardando unha propicia conxunción estelar e sacrificios humanos acompañados de arrítmicos cantos. Houbo quen buscou ese libro e houbo quen se atreveu a imaxinalo e polo por escrito. Quen sabe... quizais insensatos que non remataron mellor que os aterrorizados protagonistas dos relatos lovecraftianos.
Si, prestade atención ás súas historias para contemplar o cósmico terror que cae de improviso sobre aqueles que queren saber demais e viaxan a decadentes pobos do interior de Nova Inglaterra. Descubride como o autor do Necronomicón toleu e desapareceu ante os ollos de quen pasaban cerca del, o chamado "Árabe tolo", Abdul Alhazred. Lovecraft deixou caer fragmentos dun libro que aterra só con nomealo. O seu contido atrae descontrol, forzas escuras que non podemos dominar nin comprender. Non achega luz e coñecementos senón escuridade, tolemia, morte.

Quizás si poidas achegarte ós relatos de Lovecraft e agradecer ós ceos que o Necronomicón fose perseguido e non quede del máis que recordos soltos. Si, adéntrate nas historias do ermitaño de Providence para saborear unha mitoloxía moderna que fala de deuses sen forma, de escuros portais cara a loucura, de viaxes no tempo e no frío espacio, de civilizacións megalíticas que mataron por deuses de impronunciables nomes.

As estanterías desta biblioteca ben poderán surtirte... pero reza para que non sexa o próximo título un esnaquizado libro de negras tapas e gastadas follas en latín, impreso en España no século XVII, traducción dun arcano libro anterior que se lía en grego pero fora orixinalmente plasmado en árabe...