jueves, 25 de agosto de 2016

Charla de David M. Santana en Ourense. Star Wars TFA.

Gracias mil, amado líder, por traernos a David. Se convierte ya en un sabido estribillo que fue el único actor español que participó en el Episodio VII de Star Wars, El despertar de la Fuerza. Le veremos, reconociéndole o no, en la historia SW Rogue One, que se estrena en diciembre. Y en alguna película más cuyo nombre de guión será críptico, como suele pasar cuando no quieres filtraciones, pero que contará con troopers. Mientras, aprovechamos su estancia en nuestra tierra gallega para tenerle con charlas y anécdotas con las que entrar en el mundillo de las filmaciones de la saga SW. Pasó por Ourense y le quedan Vigo y Santiago, hoy y mañana. Atentos a las noticias que el amigo Miguel Blanes pueda hacer desde su Facebook.


David es un fan de SW que colecciona material diverso. La cosa ya le viene de antiguo, pues su abuelo reunía carteles de cine. Actualmente sigue trabajando en su faceta actoral y afirma que la familia ha sido un puntal básico para llegar donde ha llegado. De hecho, una ilusión es poder llevar a su madre allí donde coloquen una buena alfombra roja rodeada de fotógrafos. Y si por viajar toca no le duelen prendas, le encanta. Nos comentó que uno de los viajes curiosos que hizo fue gracias a una convocatoria que le prepararon en Japón con motivo de su papel. Él y una chica (la única actriz stormtrooper) llegaron a suelo nipón para hablar de sus personajes y fueron agasajados y admirados de tal modo que no podía creerlo aún hoy. Guarda un cariñoso y magnífico recuerdo de su paso por allí y el trato recibido.
 
No voy a ser exhaustivo para no desvelar demasiado pero sí ofrecer un resumen de todo lo que nos compartió este simpático canario afincado en Londres cuya entrada en SW fue fortuita. Todo a partir de una amistad a quien le pasaron una tarjeta para un casting. El resto os lo cuenta David con su gracejo. Entró y consiguió un buen papel, a pesar de que no vas a ser reconocible al principio. Tras el entrenamiento de tres días que sirvió como selección, pasó a pertenecer al equipo A, a los Core Stormtrooper, un grupo de diez actores que siempre que hubiese escenas con soldados imperiales habían de estar en el set, participasen luego en el rodaje o no. En momentos en los que no se requería su presencia o terminaban, David se iba a ver parte del rodaje. Como nos dijo, con su armadura no se puede reconocer pero si sabes lo suficiente puedes localizarle y saber quién es. Nos puso como ejemplo algunas escenas. Así, es uno de los soldados que se dan la vuelta cuando, en la sala de interrogatorio, Kylo Ren da rienda suelta su monumental enfado. Es un soldado de los que se da la vuelta en otra escena, junto a sus compañeros, y sabe que es él porque era el único que llevaba dos cintos cruzados que, en la espalda, formaban una X. En una escaramuza, es el soldado muerto que se ve al lado de una puerta. Lo que hizo con la película luego lo aplicó a las fotos de la premiere europea, donde estaba con un comapañero en la puerta de entrada para los actores. Lugar que le "obligaba" a aparecer con todos lo actores que pasaban allí y se paraban un momento para las instantáneas. Alguna vez hizo gestos a amigos y conocidos pero ya avisaron que el trooper ha de mantener una imagen, una pose: "La magia del personaje".


En el set de rodaje conoció principalmente a sus compañeros trooper y extras mil. Declaró que se mantiene esa separación entre actores principales y los demás. Lo que no fue óbice para que llegase a saludar e intercambiar unas palabras con Harrison Ford o se riese con John Boyega de los problemas de Daisy Ridley al volante de un cochecito que casi se lo come. A Carrie Fisher la vio de lejos y a su hija la sufrió en un curioso episodio que tiene el culo del actor como protagonista. Un hecho que nuestro amigo y miembro de la Tropa Korriban, Miguel Blanes, corroboró diciendo que el traje atrae y siempre hay alguna "señora" que abraza o toquetea... Ahora me explico yo porqué en Disneyland las princesas ya te echan la mano para que no les rodees espalda ni hombro. De Adam Driver recalcó su ser actor de método, hasta tal punto que gritaba y pataleaba como un verdadero poseso en los momentos de rabia, según el guion, claro.

Como curiosidad, nos compartió una costumbre que fue la de llevar un diario de rodaje donde incluyó sucesos y firmas de los actores. No pudo conseguir de los principales. De entre ellos admira a Harrison Ford en su papel de Han Solo. Y llegó a participar en el casting para actores destinado al spin off que se prepara. Una magna convocatoria de tres mil actores de la que salió elegido el primero que se presentó. En la última Celebration, los responsables del mismo, dieron algunas noticias sobre el mismo. Por desgracia, el primero no fue David. 

En su papel de trooper llegó a encarnar tres personajes diferentes, todos trooper. Papel que tiene su aquel. Empezando por la armadura, nos comentó que las de rodaje se ponen por piezas que incluyen brazos en bloque. Mientras que una cualquiera tiene varias que se unen hasta conformar un brazo, las del Ep VII eran una sola. Ya tiene cosa ponerla un día cualquiera como para tener que sufrirla con una lesión. Y es que David se lesionó durante el rodaje pero no dijo nada y convenció a los cercanos para que la mantuviesen en secreto. Él quería seguir en el set sí o sí. Puso su ilusión y sus ganas por encima de na posible indemnización económica que quizás le acabase llevando de vuelta a casa. Así que son el brazo hinchado a la altura del codo, allá volvió a la carga. Y fue curioso que pudo darle cierto descanso al brazo porque otro se lesionó también. No fue ni más ni menos que su admirado Ford, que sufrió un traspiés en la cabina del Halcón Milenario. Ambas lesiones con muy pocas horas de diferencia. La de David pasó sin pena ni gloria y la subsiguiente de Ford fue motivo de parar el rodaje y permitir a los trooper un descanso.


Ser fanático de SW no fue una ayuda en su entrada para el papel. De hecho, se intenta escoger gente que no sea fan para poder mantener la profesionalidad y cierta contención. La idea es no tener que controlar a unos actores que pudieran molestar o abalanzarse sobre los principales. Y la cosa se pone más fea cuando hablamos del vestuario y atrezzo. El trooper Santana nos comentaba que el secretismo era máximo, que no entrabas en vestuario más que con la ropa interior, poco más, y que del set no podías llevarte ni los trozos de un bláster roto. De hecho, a él le pasó que cayó sobre uno y lo reventó pero no le permitieron apropiarse ni de un trozo de plástico del arma. Cuidado había que tener incluso en los exteriores, ya que hubo varios vuelos de drones que los sobrepasaron para poder fotografiar algo del rodaje. Seguridad estaba atenta pero no pudo evitar que a David le sacaran dos fotos con armadura. En una ocasión hasta pensaban que era un dron de la gente del set. Lo llegaron a saludar... antes de ser empujados a terreno cubierto porque el aparato no buscaba otra cosa sino una exclusiva. Y así pudo tener una foto suya en armadura, hasta tal punto la confidencialidad. Comentaba que la foto salió luego en muchos medios pero que no le supuso más que algún aviso para que no se etiquetara en ella.

Estas y muuuuchas otras nos fue contando este simpático canario en las tres horas que pasamos con él en el local de XogOn-El octavo pasajero de la calle doctor Fleming de Ourense. Tras la charla y el pase de fotos y vídeos, rato para la firma de autógrafos y photocall. Cómo no, precedidos por comentarios, preguntas y opiniones entre él y el respetable, con participación de Miguel dándonos sus particulares versiones y teorías acerca de escenas y personajes del Ep VII. Una gozada de tarde que hoy espero repitan en Vigo, en La Casa del Libro. 


Los medios de comunicación han estado atentos a su paso por Galicia, saliendo noticias en el diario local La Región, en El Faro de Vigo y apareciendo en Televisión de Galicia y V Televisión. 

Os comparto algunos minutos de charla (clic sobre el enunciado)...

- La anécdota del culo trooper de David y la mano larga de la hija de Carrie. 


- Se presentó al casting del spin off de Han Solo.
  

sábado, 13 de agosto de 2016

Entrevista a María José Rogina.

Que gusto dá pararse un rato con amigos e coñecidos para sacarlles gustos frikis. Desta vez, traio aquí unha fan de Star Wars (SW) que ten en casa o buscadísimo e rengadísimo libro El ojo de la mente, a primeira novela SW, se non meto a pata. Unha profe que é capaz de porlle fórmula e cariño a actividades que fan que che acaben gustando as matemáticas. E unha amiga que me dá a sorpresa de descubrirme gustos terroríficos que me alumbran un sorriso. Non comentei inda no blog ningunha das dúas pelis que despois veredes, pero coñézoas e agora mirareinas cun toque de cariño e gracia, sabendo que non son o único, xunto con Alberto-Claustroman, que gusto do pasado cine do pasado.

Imos aló!!


- Distrito Star Wars, un espacio na Rede feita dende o cariño e a dedicación dunha fan da saga. Cóntanos un pouco a súa historia e a túa implicación nesta realidade.
A historia empeza no ano 2002. Estaba nun momento baixo e eu visitaba moito a páxina do Distrito e vin que andaban a busca de colaboradores e decidinme a escribirlles para pasar un pouco o rato durante o verán. O primeiro que me mandaron facer foi fichas das naves, pero enseguida empecei coas dos personaxes e cando me descoidei estaba facendo fichas de todo. Ao final quedei sola na páxina e no 2011 pechou Telepolis que aloxaba o Distrito. Nese momento decidín crear o blog e seguir adiante coa miña afición.
- Es profesora e un paxariño contoume que diseñaches unhas actividades para facer amables as mates a partir de SW. A ver, a ver...
Unha tolada que empezou na primeira Celebration a que fun en Londres. Alí pensei que tiña que relacionar dalguna maneira as dúas cousas que máis me gustaban, as mates e Star Wars. Ocurríuseme que unha actividade do Distrito valería para elo, un móvil feito con naves de Star Wars. O certo é que tanto as naves como os droides teñen moita xeometría y dan moito xogo á hora de introducirlla aos rapaces. Ao final colaborando cunha compañeira de plástica os rapaces fixeron unhas maquetas de droides e o móvil e a experiencia foi publicada na revista de matemáticas Gamma.
- Sempre que podes alá vas. Son moitos os eventos nos que tes participado ou levado adiante. Que nos contas dos últimos nos que estiveches, relacionados con SW?
Os últimos nos que estiven foron Metrópoli en Xixón e na Celebration Europe en Londres. Ambas experiencias foron estupendas. Metrópoli foi punto de reunión de todas as asociación españolas e alí coincidín cun montón de amigos que facia moito que non via, creo que a parte do ben que poida estar o evento o mellor e iso, ver ós amigos cos que estás en contacto pero que non podes ver por cuestión de distancia. Na Celebration é distinto, tamén coincides con xente doutros rincóns do planeta que só coñeces por Internet, pero tamén tes a oportunidade de ver cousas que non podes ver por aquí.
- E, claro, a eses eventos non se vai de calquera forma, verdade? Sácate de armario e dinos que traxes nos atopamos e soes vestir, caracterizándote para as ocasións.
Puff, teño o armario cheo, jaja. O meu primeiro traxe foi o de Leia Bespin, despois o de Leia Endor, Leia Ceremonial, Jedi, Leia clásico (o das “ensaimadas”), piloto de ala-X e Rey. Además podo presumir de que todos están dados de alta a nivel internacional e que sou a primeira e única Rey que hai na Rebel Legion de España.
- Estando contigo en casa vimos unha manchea de figuriñas. Toda unha vida de colección pola casa adiante, jeje. Cando comezaches? Que pezas consideras un tanto as xoias da túa persoal coroa?
Empecei no 2002, case ao mesmo tempo de empezar no Distrito. Tiña libros e comics e non me habia dado polas figuriñas. As miñas xoias? Hai un par delas que son ás que lles teño máis cariño. Un R2 que cando lle apretas a barriga da uns pitidiños e unha boneca de Leia Ceremonial, que é unha Barbie que leva ese traxe.

- Miremos un pouco máis alá e metámonos nos teus gustos cinematográficos en xeral. Neste blog doulle voz a títulos máis ou menos antigos que teñen que ver ca ciencia ficción, o terror e o suspense,... pero ti, que xéneros gustas de ver na gran pantalla ou no teu fogar e que títulos nos recomendarías para este cálido mes estival?
Encántanme as pelis de acción e aventuras. As de Indiana Jones súper recomendables para unha noite de verán. Pero tamén me gustan moito as pelis antigas de terror, aquelas de serie B nas que saían actores coma Bela Lugosi, Peter Cushing, Christopher Lee… esas son as millores para pasar unha boa noite de cine. Hay un par delas que me encantan: A momia, protagonizada por Cushing e Lee e Los 7 vampiros de oro. Con esas paseimo de medo, no dobre sentido.
- Cerremos este momento cunha mirada ó asociacionismo dos fans de SW. Ti pertences, se non me trabuco, a dúas asociacións, non si? Con que boas experiencias te quedas delas?

Estou en dúas, a Tropa Korriban e a Rebel Legion. As experiencias son boas en ambas e son tantas que empezaría a decilas e non paraba, pero si teño que quedar con algunas te direi que as mellores experiencias son as visitas a os hospitais e as que involucran nenos. As cariñas de ilusión que teñen cando te ven non teñen precio e outra da que gardo un moi bo recordo e a miña participación na zona de familia da Rebel na Celebration de Alemania. E tamén coñecer persoalmente aos actores da saga.


jueves, 11 de agosto de 2016

Entrevista a Manuel Martín, escritor.

En esta racha de entrevistas hoy nos paramos a charlar con Manuel Martín, autor de la novela de zombis Noche de difuntos del 38, editado en Dolmen Editorial. Hace pocos días la he leído y presentado en el blog, ahora le toca el turno al autor. Como viene siendo la tónica, ha respondido prontamente y se lo agradezco vivamente. Sacando tiempo para nosotros creo que bien vale la pena pararse y conocerle un poco más a él y su obra. Pequeña pero inabacada, lo cual la hace interesante y nos anima a seguirla para ver qué derroteros sigue y qué imaginaciones plasma.

Las fotos son cedidas por el autor para esta entrevista. Muchas gracias por ellas, pues.

Presentación conjunta de varias novelas de la Línea Z de Dolmen en el festival Celsius 232 de 2012 (la primera edición del festival). De izquierda a derecha aparece el entrevistado aquí, Víctor Blázquez, que presentaba El Cuarto Jinete, y Jorge Iván Arguiz, editor de la Línea Z de Dolmen Editorial.

- Un libro y varios proyectos. ¿Se van concretando y aparecen nuevas publicaciones?

Desde que publiqué Noche de difuntos del 38 con la editorial Dolmen, allá por 2012, solo he logrado publicar dos relatos en sendas recopilaciones:

· Mi mono y yo, dentro de la antología Peta Z. No mezclar con refresco de cola (Editorial Sportula/Dolmen Editorial, 2013).

· El Proyecto F, dentro de la antología Frankenstein. Diseccionando el mito. Kelonia Editorial, 2014.

Además, tras un par de proyectos abortados, hace unos meses finalicé una novela fantástica juvenil, algo entre el Joss Whedon de Buffy Cazavampiros y el Lovecraft de El caso de Charles Dexter Ward o En la noche de los tiempos. Mi agencia la está moviendo por diversas editoriales y yo me mantengo con los dedos cruzados. ¡A ver si hay suerte!

- Lugares concretos, nombres de regimientos, fechas, para una novela que mezcla la crudeza de la guerra con el terror de los muertos que se levantan. La parte "histórica", ¿está documentada o también es ficción?

Procuré documentarme para que la parte histórica fuera lo más “real” posible. Leí varios libros divulgativos sobre la Guerra Civil en general y sobre la Batalla del Ebro en particular, así como un par de novelas ambientadas en dicho conflicto. Ya hace unos años de todo ello, pero creo recordar que los que me resultaron más útiles fueron La batalla del Ebro de Jorge M. Reverte y… otro que me prestaron y del que ahora no recuerdo ni el nombre ni el autor. También consulté un par de libros sobre armas, vehículos y uniformes de la Guerra Civil. Por último, obtuve información de artículos de páginas web y de revistas de historia.

- Queda en el aire el misterio de las investigaciones nazis con el virus zombi. ¿Tendremos ocasión de introducirnos en el laboratorio donde se compuso?

Desde casi el día siguiente a terminar Noche de difuntos del 38, tengo en la cabeza las ideas para dos continuaciones, pero debido a que la novela no ha tenido demasiada repercusión, por el momento se han quedado en el tintero. Quien sabe, quizá me decida a escribirlas si finalmente se logra llevar a cabo el proyecto de adaptación al cine (hace unos años se vendieron los derechos de adaptación a la productora Cactus Flower Producciones: http://www.dolmeneditorial.com/vendidos-los-derechos-de-noche-de-difuntos-del-38)

- El tema zombi va perdiendo fuelle pero estaba en pleno auge en el momento de publicación del libro. ¿Forma parte de sus lecturas cotidianas o es una afición marginal que tuvo éxito?

Siempre me ha gustado el fantástico, en general, aunque lo cierto es que el género zombi nunca ha estado entre mis favoritos. La idea que acabó desembocando en Noche de difuntos del 38 me rondaba la cabeza desde unos cuantos años antes de escribir la novela y trataba de una amenaza sobrenatural que obligaba a dos grupos de soldados enemigos, republicanos y nacionales, a aliarse para enfrentarse a ella. En aquel momento, la idea no acabó de cuajar y la aparqué (distribuida en  unas cuantas notas desorganizadas en el disco duro de mi ordenador). Años después, cuando intentaba escribir una novela publicable, me enteré de que la editorial Dolmen era una de las pocas que hacían caso a los escritores noveles. El único problema era que, por aquel entonces, solo publicaban novelas de género zombi. Así que recuperé aquella idea que tenía para una historia de terror ambientada en el batalla del Ebro y empecé a darle vueltas a si el enemigo común de aquella mezcla de soldados republicanos y nacionales podría ser una horda de zombis. Las piezas encajaron casi como por arte de magia y al poco ya tenía el esqueleto de lo que, ahora sí, acabaría siendo Noche de difuntos del 38.

- Tras varios cursos de escritura y este libro, ¿alguna recomendación para los que no se animan a sacar sus obras al público pero lo están pensando?

A todo aquel que tiene algo escrito y le pica el gusanillo de publicar yo le diría que debería intentarlo. El camino es duro, pero la satisfacción de ver un libro con tu nombre en los estantes de una librería es enorme.


Manuel Martín firmando ejemplares en el stand de la editorial en el festival de Sitges en 2013.

- El verano es la típica temporada en la que se hacen recomendaciones literarias y se hace uno amigo de la lectura. Aproveche la coyuntura y anímese a nombrar algún título que le haya valido la pena.

Cualquier novela de Víctor Blázquez (Orilla intranquila, No existen los monstruos, la trilogía de El Cuarto Jinete, Las horas perdidas) o de Mikel Santiago (La última noche en Tremore Beach, El Mal Camino). También soy muy fan de Neil Gaiman (Buenos presagios, Los hijos de Anansi, Neverwhere, American Gods…). Últimamente he leído (y disfrutado) El silencio del pantano de Juanjo Braulio, Los buenos suicidas de Toni Hill, Caminarán sobre la tierra de Miguel Aguerralde y Lumen de Ben Pastor.

- Quizás ni siquiera yo le haya preguntado por algo que se está muriendo por contar. Ánimo y exprésese como si fuera lo último que pudiese decir.

Solo agradecerte esta oportunidad de charlar un rato sobre escritura y espero que en un futuro no muy lejano tengamos la posibilidad de hablar de nuevos proyectos. Os dejo a ti y a los lectores de tu blog mi cuenta de twitter para cualquier cosa que me queráis comentar: @ManuelMartinF

Un abrazo.

P.D. Notas sobre su novela en este blog

martes, 9 de agosto de 2016

Entrevista a Manuel Gayoso Peña, de la Tropa Korriban.

Hoxe traemos a este espacio a Manu, presidente da Tropa Korriban, esforzado escritor e amable amigo que respondeu á velocidade do raio estas preguntas que lle mandei. Un placer poder publicar tan rápido esta entrevista e darvos a coñecer a un mozo interesante de gustos terroríficos que nolo poder facer pasar de medo.

Adxuntounos unhas fotos para que vexamos parte das súas aficións e poidamos porlle imaxe á palabra. Moitas gracias, Manu.

- Nestes convulsos tempos nos que política e eleccións están na orde do día, ti segues na presidencia da Tropa Korriban. Que, toca aguantar inda moito no posto ou vai tocando porse a disposición da base?

Pois precisamente este ano remata o meu mandato e tocará porse a disposición da base. De todos os xeitos somos unha asociación democrática e todos aportan o que poden, aínda que por dispoñibilidade burocrática e a miña cercanía ao centro de decisión estarei a disposición do que se decida en asamblea.

- Xa van uns anos de historia asociacionista ca Tropa Korriban. A nivel de Galicia hai algunha realidade similar? Que relación tendes con outras asociacións nacionais?

Exactamente dende outubro de 2010. Aínda que hai socios doutras asociacións de Star Wars en Galicia, Tropa Korriban xurdiu precisamente para encher un baleiro, celebrar eventos de temática Star Wars no país co engadido dunha vertente solidaria. A relación con outras asociacións é fluida, sobre todo á hora de participar en eventos conxuntos fora de Galicia, obter información sobre eventos de Star Wars, coordinación, contactos, etc.


- Unha faceta que me chamou a atención positivamente de ti é a de escritor. Algunha cousiña puiden ler. Onde soes publicar? Escribes amparándote no universo expandido de SW ou tratas doutros universos e temas?

É unha aficción coa que comecei fai uns anos. Ata entón os relatos que escribía eran experimentos para consumo persoal e reducido. De momento participo habitualmente con Urco editora e o seu proxecto Contos Estraños, que me permite publicar con facilidade e dar renda solta á miña imaxinación. Sen embargo aínda que toquei varios xéneros, debo dicir que gústame escribir relatos de terror, nos que mesturo elementos enxebres coa temática do horror cósmico do universo creado por Lovecraft, Derleth, Bloch e outros autores. A outro nivel participo en varios foros de xogos de rol, publicando axudas de xogo, suplementos, etc.

- Na presentación do teu relato "Loita de menciñeiros" citas Ourense e as súas terras. Tente feitizado algún recuncho en particular?

A verdade é que nos meus relatos gustame tocar diversas ambientacións: Santiago de Compostela, a Costa de Morte... porén, o meu primo, que é un ávido seguidor de Contos Estraños, insísteme en que ambiente os meus relatos no interior rural de Galicia, e aí a principal referencia que teño é o país de O Riós, nas terras da Raia Seca, onde se afunden as miñas raíces, e de onde teño sacado moita inspiración.

- Como ves o panorama dos escritores galegos noveis? Existen asociacións? Hai editoriais que apostan por vós?

En xeral vexo que a literatura galega está nun período de regresión. É un feito que xa dende antes da crise económica cada ano publícanse menos libros en galego. Os lectores en galego son unha minoría dentro dunha minoría de lectores, nunha sociedade que aposta por outros formatos audovisuais onde o libro perde terreo. E o sistema de subvencións vixente realmente non contribúe a mellorar a situación, pois os recursos terminan indo a parar a proxectos que ao final non repercuten no público.
O positivo é que agora existen novos formatos que permiten a autopublicación ou a divulgación. Existen grupos de autores e tamén algunhas editoras, pero o seu impacto é minoritario ao estar á marxe das grandes distribuidoras e circuitos de venda de libros. Digamos que nestes momentos é máis doado publicar, pero máis complicado conseguir que o lean a un.

- Volvendo a SW, que personaxes soes adoptar nos desfiles e convencións?

Pois adoito vestir con uniforme de oficial imperial, máis que nada por comodidade, xa que me permite actuar con poucas complicacións e axudar aos meus compañeiros chegado o caso. Tamén teño un traxe de morador das areas Tusken que vestín noutras ocasións. E nalgún evento cando foi preciso teño participado como stormtrooper, garda imperial ou cabaleiro jedi.

- E saíndo cara o sempre difícil camiño das recomendacións. Anímasnos a ir a unha librería próxima porque vale a pena pillarse...

Complicado. Agora mesmo estou lendo "Contos do sacauntos. Romasanta o criminal", unha escolma de relatos de varios autores baseados no caso de Manuel Blanco Romasanta, alcumado "O lobisome de Allariz". Tamén recomendaría unha das miñas lecturas recentes, "Negruña", unha distopía futurista de Xosé Duncan. E en castelán "La fuente de las tinieblas" de Aitor Solar, unha escolma de relatos baseados nos Mitos de Cthulhu. En calquera caso, estas son as miñas lecturas recentes, cada lector é un mundo propio.