sábado, 18 de febrero de 2017

Dune

Nova e ansiada lectura, gracias á súa disponibilidade na Biblioteca Pública de Ourense. Libro de 1965, gañando, a continuación da súa publicación, os prestixiosos premios Nebula e Hugo. Anteriormente a ser libro foi unha serie de relatos entregados en diversos números dunha revista de ciencia ficción. E dende aquí saltou á fama e continuouse nunha triloxía, posteriormente, cuatriloxía e logo saíron todo un feixe de títulos que pasaron de pai a fillo quedando constituída unha ampla saga que leva publicados 20 títulos (consulta feita en http://www.dunenovels.com/novels). O fundador e iniciador, Frank Herbert deixara publicados 6, amén de anotacións e material persoal.

Dune é o nome dun desértico planeta do universo coñecido. Por que é especial e lle da nome á saga? porque nel prodúcese a ansiada especia melange, unha sustancia natural, relacionada co ciclo vital dos "gusanos" de area. Perdonaime o castelanismo pero é que "verme" sóname a pequeno e estes monstros das areosas estepas de Dune son xigantes que ata poden medir kilómetros. Xa postos no tema, usamos para outra vez "verme" e entendémonos en galego correctamente? Dacordo, pero se se me escapa "gusano" será polo costume e a lectura en castelán.

Ben. A especia é buscada e comercializada a precios de ouro polos seus efectos. Só vos direi un: posibilita a viaxe interestelar. Un piloto humano é introducido nunha cápsula da que xa nunca sairá. Esta contén unha cantidade inxente de melange que lle permite rastrexar rutas espaciais seguras gracias á amplificación dos sentidos e unha nova conciencia presciente. Das rutas espaciais seguras depende case todo a nivel organizativo imperial: un comercio asegurado de diversas materias provintes de planetas alonxados, un correo que evite interferencias e capturas dixitais por parte dos inimigos, o traslado de persoal ou familias a destinos diversos,... Este é un dos moitos efectos da especia. O problema que ten é a súa pronto adicción. De feito, chega a dicirse que os habitantes Fremen de Dune xa non poden voar lonxe deste planeta pola infestación de especia na que viven.

Dune é ese especial planeta porque é a única fonte coñecida de especia. A extracción dela ten que ser celosamente organizada e tasada, o que non se consegue case nunca porque parte da producción acaba en subornos e corruptelas varias. No momento de iniciar a novela quen controla tales traballos son familiares da Casa Harkonnen. Aquí podo comentarvos que o universo de Dune, a novela, é un lugar explorado, percorrido e controlado por varias Grandes Casas, como a devandita Harkonnen ou a Atreides, e algunhas Casas Menores que se xuntan nun consello que é o Landsraad. Tamén está alí o Emperador do Universo Coñecido, membro da Casa Corrino. E non faltarán persoeiros da Cofradía, que ten o monopolio das viaxes espaciais, da Bene Gesserit, unha estraña orde feminina con capacidade mentais e físicas impresionantes, ou Mentats, humanos que se rixen por unha férrea lóxica. Isto para darvos unha idea do precario equilibrio no que se vive neste enxame de Casas e potencias. Por iso Dune mostraranos moito das intrigas políticas, asesinatos, alianzas e feitos deste conglomerado vital galáctico.

Dune, o planeta, vai collendo protagonismo pola famosa especia pero tamén pola xente que acaba indo a vivir alí. O caso é que a Casa Atreides será a nova administradora de Dune, decisión imperial que agacha un complot para barrela do lugar como se espalla a area co vento. Detrás desta maldade estarán a casa Harkonnen e a propio Corrino. Aquí se inicia unha batalla onde non todo consistirá en ter un bo exército ou magníficos estrategas. Da visión grandiosa de Casas e poderes varios que se van unindo por intereses comúns vamos pasando a historias biográficas onde os individuos cobran maior importancia. Algún desaparecerá, consumido polo propio deserto, tras entregar un soño a poboados Fremen que agardan a data en que verán chover, froito dun complexo traballo ecolóxico. Outro sobrevivirán xuntos, pasando dunha vida máis ou menos tranquila ás exixentes condicións da vida na area. Coñeceremos as capacidades poderosas do condicionamento e a intriga palaciega, da política e os venenos, da forza e o amor.

Parte da historia anterior da humanidade irémola descubrindo co paso das follas. Saberemos dun tempo de expansión espacial, da creación de Intelixencias Artificiais e da guerra contra elas, da adaptación humana a unha existencia sen máquinas "que imiten o pensamento humano", da aparición de Escolas de pensamento e potenciación das capacidades humanas, dos plans escuros que implican á Bene Gesserit e a xenética,...

Tamén podemos complementar o dito nos capítulos cas frases que os introducen. Coñeceredes á princesa relatora en cuestión ó final da aventura pero os seus breves textos iluminan detalles da historia e os personaxes. Especialmente, acerca de Paul Atreides, herdeiro dunha Casa case masacrada e impulsor dun novo estilo de vida en Dune.

A edición da Biblioteca ten un valioso final en forma de apéndices que nos mostrará cartografía de parte de Dune e un diccionario que amplía os coñecementos que sacamos da lectura.  

Disfrutei moito ca lectura deste clásico da ciencia ficción. Ten o bo dun final aberto e a posibilidade de continuar pero tamén pode un quedarse só con este título e gozará completamente deste espíritu dun planeta desértico que alberga tanta vida. 

jueves, 16 de febrero de 2017

Libros arcanos. O Necronomicón (Terceira parte)

Mira que non ten dado que falar a interpretación do título: Necronomicón. E non digamos a traducción, na que máis de un se perde buscando e rebuscando ata tal punto que desmenuza a verba ata descuartizala e atopar máis do que ten. O primeiro foi o autor, Lovecraft, convencido dunha traducción bastante complexa que daría como resultado algo así como "a imaxe da lei dos mortos". Hai quen non lle busca moitas complicacións e, citando algún título máis ou menos cercano no tempo, di que a traducción queda nun sinxelo "tratado sobre a lei dos mortos" ou "o referente á lei dos mortos.

A cousa é que o libro, nunca escrito por Lovecraft inda que si por algúns entusiastas del, contería verdades incribles que nos levarían á loucura. Capítulos da vida do "árabe tolo", conxuros e invocacións de antiquísimos poderes e deuses malvados que só volverían ó noso mundo para devastalo e escravizarnos mediante un control mental férreo que faría de nós unha especie perdida na loucura e pasto dunha infame saga de estelar procedencia. Sabendo isto, había que lle escribía ó "ermitaño de Providence" para conseguir unha copia. E o noso escritor acababa contestando que o libro era fruto da súa imaxinación, non estaba escrito e nunca o estaría. Alomenos pola súa man.

Volvendo ó título, claramente lle vemos orixes gregas. Lovecraft non sería un espacialista pero tiña coñecementos máis que de abondo como para argallar un rechamante título que durante xeracións fose o susurro do medo. A cousa é que el mesmo conta por carta como chegou a esta redacción: por un sono. Cantas veces non sucede algo parecido. Un problema ou preocupación nos colle por banda e acabamos vendo a luz mediante unha inspiración momentánea, un destello atopado onde menos o esperabamos... ou nun sono. Howard atopou a verba no seu maxín cando espertou. E dende alí pasou ó seu estudio e descripción etimolóxica, á investigación lingüística e ó tremor do descoñecido que tomaba corpo neste mundo físico.

Tería medo el mesmo da palabra e de como chegou a el? En tempos máis antigos podería ser considerada unha locución divina que lle dedica un poder superior ó artista, ou a voz dun persoal "daimon" que inspira en verbas que só o poeta escoita. Máis preto no tempo, máis de Lovecraft que de nós, tampouco o tacharían de lunático senón que ata pode que o estudiasen dende a perspectiva daquela nova ciencia que era a psicoloxía, que ata cos sonos e a súa interpretación se atrevía.

Un sono, un instante de inconsciencia onde unha realidade toma corpo. Un sono que ben podería suporse unha revelación. Lovecraft había escribir sobre personaxes que no sono non atopan descanso senón loucura, sobre homes que entran nun estado cataléptico do que saen cambiados. Incluso, el mesmo, cando era noviño e iba pasar do colexio á universidade, parece entrar nunha época de soños da que nada sabemos hoxe, que lle dan unha luz intanxible que o fai ver máis alá, sen resultar esto ser unha bendición se non todo o contrario.

lunes, 13 de febrero de 2017

Historia de Ourense

Ás veces o máis cercano é do máis descoñecido, precisamente por esa cercanía, pola sensación de estar imbuído dun lugar e persoas que supomos máis ou menos intemporais. Pero os decesos, os cambios de rúas ou monumentos, o paso de governos e persoeiros fan que tomemos conciencia do efímero, da historia pasada e da que vivimos. Unha paradiña para revisar ou coñecer o pasado pode darnos perspectiva e ollos que valoren o lugar que habitamos. Quen sabe? ata pulos para cambialo a mellor.

Unha forma sinxela de introducirse na historia da nosa cidade é a lectura desta obriña de Marcos Valcárcel, editada por Xerais, e que permite unha visión ampla do que foi Ourense ou como foi sendo, xa que non podemos pensar que xa está finiquitada toda posibilidade de cambio.

70 páxinas para 6 capítulos máis a bibliografía. Varias fotos antigas, mapas e retratos de persoeiros que contaron en tempos non tan pasados. Ourense arranca como cidade a mediados da primeira centuria, despois de Cristo, pero xa existían comunidades humanas de paso ou afincadas localmente, en pequenos espacios que foron medrando ata o que hoxe coñecemos. A época romana, cos dous marcados puntos de importancia que son as Burgas e a Ponte, supón o pistoletazo de saída para a urbe que iría medrando ás beiras do Barbaña enfocándose cara o Miño. Cidade que medrou despacio e que ata o s. XIX non pegou un impresionante estirón, expandíndose moitas veces sen medida nin planificación, ó son das necesidades humanas e o terreo disposto. Unha terra que durante séculos se cultivou e que aínda atopa lugares hoxe para seguir florecendo en forma de hortas. Os edificios de hoxe medraron sobre cultivos de antonte, acubillados polos montes cercanos e ocultos máis dunha vez pola mesta néboa que nos define. 

Un dato curioso é que dende o temperán século IV somos declarados sede episcopal, inda que a historia dos bispos primeiros quede un tanto entre a lenda e a escaseza de datos. O que si queda claro é a presencia cristiá dende ben pronto. Historias de misión, de caridade e ensinanza pero tamén historias de loita polo poder quedan atrás no tempo inda que deixan o seu eco e este chega ata hoxe, por exemplo, no famoso "Desplante" que tódolos anos se sigue representando nas escaleiras de Santa María Nai. O caso é que Ourense foi rexida polo estamento eclesial e pouco a pouco foi o civil quen colleu as rendas do concello. Un concello que pode datarse dende 1212, inda que esta data non é a da concesión plena e paso de poderes do bispo a un alcalde. 

Víndonos cara nós e mantendo a curiosidade, sinala o autor que chegaron a existir 13 portas en Ourense, inda que non eramos cidade amurallada. Márcanos o ano 1837 como a data na que se derruban ata tres portas (as últimas?) como eran a da aira, da Burga e a Horta do Concello. Ourense abríase tras uns séculos de estancamento e inercia. Seguía sendo unha cidade-vila, con cultivo e comercio de viño, traballo agrario pero escasa industria. Un novo pulo e cambios grandes virán ca segunda metade do s. XIX e a mellora e creación de novas vías e medios de comunicación. O nome de rúa do Progreso fala diso. Tal nome, antes de que o recuperase en 1991, foille outorgado en 1861. O, ata entón, Camiño Novo iba coñecer o esplendor dos novos transportes e estradas, amén da construcción imparable nas súa beiras, chegando a conectar ben a cidade co cercano concello de Canedo pola Ponte Vella ou Romana. Un detalle sobre unha construcción que alí xurdíu é que se levantou un mesón, a Casa do Montón, con saída de dilixencias, onde hoxe está o edificio histórico do Bispado. 

E a luz? Que había do impresionante descubrimento e invento da luz eléctrica e a súa conducción? Marcos Valcárcel danos datas precisas: en 1865 cámbiase o aceite por petróleo e o 14 de xuño de 1895 pola luz eléctrica. Por esta data comezaron as xestión para a construcción dunha nova ponte, a Ponte Nova, que non había ver a luz ata 1918. E aí está, servindo inda hoxe.


 
Ben, tampouco vou dicir moito máis, pois o libre é pequeno e acesible. Cun estilo de charla, de conferencia, onde se mezcla o académico con natural, sen saír nunca de tono pero permitíndose andar un chisco cas datas pa diante e para atrás ou resumir moito a historia sinalando só fitos do acontecer urbano nas súas xentes, construccións ou persoeiros coñecidos polos aportes estéticos e culturais. Non faltan os nomes, non, sobre todo nos últimos episodios, cando a historia se achega ós nosos días. Máis de un seguro que che soan.

Poderás atopar este título no fondo local da Biblioteca Pública de Ourense.

viernes, 10 de febrero de 2017

Llegaré hasta ti III

(Anteriormente...)


Una vez más vemos a la banda tocando durante el clip. Es algo que me gusta. Y es que son músicos, no actores, así que es maravilloso poder disfrutar de alguna forma de la caña que pueden manifestar en la ejecución del tema. La música lleva rostros asociados y me parece genial poder verlos en acción, no solo interpretando un papel. También considero perfecto que la historia o las imágenes del clip sean un apoyo a la letra y la melodía. Esos vídeos donde la letra es una cosa y el vídeo es otra no me convence y me dispersa de lo esencial transmitido.

En la letra de "Llegaré hasta ti" veo que hay un doble movimiento complementario: la estrofa lleva la carga predominante (que no exclusiva) de la reflexión y el estribillo la voluntad. ¿Y la acción? El ejercicio de reflexión-intención se cierra, o mejor, se abre a la acción, de modo que lo interior se manifiesta, lo oculto brilla, el cambio sublime de la conciencia y la dominación de los demonios lleva a la fortaleza del acto. ¿Y la acción se pierde en este tema? Pues no. Dos sencillas líneas que preceden a los dos estribillos son el resultado de lo anterior. Contención, detención, parecen verbos negativos, no por malos sino porque sugieren un alto. ¿Pero acaso no es ello un actuar? No solo se hace haciendo sino dejando de hacer. Y la decisión aquí, cuando la situación pinta chunga, es hacer un alto.


Ya san Ignacio recomendaba en sus Ejercicios Espirituales que no se tomen decisiones en tiempo de turbación. Y es la parada, el alto, la manera de cambiar la propia vida. Si queremos hacernos eco de una antigua palabra que san Pablo usaba y que se vuelve concepto más o menos popular en actuales predicaciones y artículos teológicos, hablaremos de metanoia, de giro en la mentalidad, de cambio y transformación, de alto en el camino y media vuelta, ofreciendo a la existencia un horizonte distinto.

Es también herencia de la antigüedad ver el corazón como sede de la voluntad, no solo de ciertos sentimientos, y hasta centro rector de nuestro ser y vivir. Incluso lo señalamos cuando queremos decir quienes somos a alguien que no comprende nuestro idioma. Lo consideramos sede de nuestra identidad y decimos que se rompe cuando parte de quienes somos se fragmenta. Bien, en el vídeo sale la carta de un corazón pero no tiene nada que ver con este corazón que digo sino con la vida. Es una parte de un par: corazón-calavera, y su significado se une a la existencia del ser blanco. Podríamos forzarle un tanto a decir que es vida y es conciencia y es sede de una voluntad de vivir. Pero es que hay otro símbolo que aparece de forma brillante unas cuantas veces y allí reside una profundidad mayor que la expresada en la carta. Es más, tal símbolo es el primero de los dos usados de la misma forma y acompaña a la aparición de la carta mentada antes. Es el símbolo del triángulo invertido. 

Tal triángulo es visto, no siempre, como reflejo, en pequeño de un triángulo normal, con la parte picuda en el estadio superior. Aquí el pico está en el inferior. ¿Algo negativo? Para nada. Es el símbolo del corazón. Asimilado y alternativo a este es reflejo del cáliz, el santo Grial o la cueva. Para el vídeo le aplico el del corazón y la cueva. No es una formación natural, de acuerdo, más parecen pasillos de hormigón armado, pero el significado que transmite es el mismo: introvertido, veo mi vida fragmentada, entre pasadizos de duro material van las potencias de vida y muerte por caminos separados y mis fuerzas se resienten. Pero he aquí que desde el resguardo, el silencio y la oscuridad de la cueva-corazón, releo mi existencia y sus potencialidades y encauzo mi ser partido en dos a una nueva realidad. Desenmascaro y acepto sus naturalezas complementarias, aunque opuestas, y las pongo ante mi, a cara descubierta. No se ve en el clip una salida pero no cuesta mucho pensar que esta está frente a la doble-una figura del final, cuando la corona hace su aparición y unifica el mundo alterado de las cartas que antes volaban caóticamente.

El otro símbolo luminoso y del mismo estilo que este es el del círculo. El círculo lo veo como una expansión del punto. Es el punto que se abre y crece. En alguna simbología es la figura del iniciado, del aprendiz que ha de aceptar un conocimiento y recorrer un camino de amplitud, sin quedar encerrado en la pequeñez del punto aislado. Si la letra nos habla de reflexión, o experiencia de la que se saca un conocimiento, y de acción, el círculo complementa al triángulo invertido: tras pasar por el cáliz del sufrimiento, tras bajar al corazón, después de vivir la soledad de la cueva, aprendo, amplío mi mirada, me abro, salgo de mí mismo.

Hay ya un cambio positivo respecto de un tema anterior, que me encanta, como es "Levitar". Aquí ya hay decisión, voluntad, ya no queda solo la duda sino que hay un dinamismo que aprovechar. Del hiperbóreo camino imaginado se pasa a la polvorienta senda que tocan los pies. La contención y la sinceridad son bastones adecuados para retomar el paso firme de la tierra y sus hijos.


Hay un cambio, lo dice muy bien el estribillo: "A pesar de lo que ya no es". Permanece la persona, cambia la conducta, quizás los principios incluso. Hay sabiduría aprovechable, no solo catarsis curativa, que por algo el disco se titula "Universal".

jueves, 9 de febrero de 2017

Llegaré hasta ti II

(Anteriormente...)


Como tantas cosas en la vida y la vida simbólica, en concreto, nos topamos con aparentes contradicciones que no son más que un velo tras el que se oculta y muestra (ese doble significado de "desvelar") una ambivalencia enriquecedora, una doble dimensión distinguible pero no separable, las dos caras de una moneda. En el clip vemos esto en los dos seres, blanco y negro, y los símbolos que los acompañan, corazón y calavera. Por eso prefiero hablar de parejas, de pares. Y si en vida-muerte teníamos un par, en las cartas usadas tendremos nuevos ejemplos. Las cartas del vídeo son algunas de las usadas en la portada del disco "Universal", ensartadas o portadas en los tentáculos del cefalópodo coronado. No he visto que se utilicen más que unas cuantas y su situación se encuentra en

- bandas blancas en los brazos de los miembros de la banda con un símbolo por integrante,
- el micrófono de Morti, en una cascada descendente (o ascendente),
- "volando".

Las bandas del grupo no son completamente visibles, quedando en la duda o directamente invisibles las de Micky (¿el sol?) e Ian. Paulo lleva la calavera, Morti el corazón y Carlos la luna. De las del micro solo se me escapa la penúltima, comenzando desde arriba. La última es una estrella y no aparece entre las usadas para la portada. La penúltima tampoco me parece conocida. Lo que es bien visible es el orden que, desde arriba, es

- corazón,
- calavera,
- luna,
- sol, 
- corona,
- ?
- estrella.

Siete en total, número que mucho me gusta y que me ha acompañado varios años como recurrente indicador de habitación. Un impar que deja rota la posibilidad de un perfecto emparejamiento de pares. 


¿Es ello óbice para la comprensión del clip? Para nada, pues la generalidad y la frecuencia de los usados y bien mostrados nos indica un entrelazamiento magnífico de 2 parejas de pares y un símbolo cúspide solitario. ¿Serán las usadas por el grupo en sus bandas? Solo sabiendo con certeza las de Ian y Micky podremos conjeturar más acertadamente. Por lo demás, esos pares son: corazón-calavera, sol-luna y la corona. Todas son cartas de la lotería mexicana pero sus significados pueden leerse como algo más que una mera selección al azar.

Estos pares complementarios reflejan luces y sombras, aspectos masculinos y femeninos, retratan la realidad como un juego de ricos contrastes, poliédricos significados y una hondura y elevación tal que se nos escapa a la simple descripción física de fenómenos cuantificables. Sol y luna llevan a pensar en masculino y femenino, oro y plata, eternidad y tiempo, inmutable y variable, día y noche, luz y tinieblas. Corazón y calavera a vida y muerte, amor y desolación, ánimo y futilidad, interior y exterior, acción y pasividad. La corona no aparece en la portada del disco como carta, sí lo hace en el vídeo, sino como ornamento de la parte superior de la cefalópoda cabeza tentacular. Para mí es una cúspide, un principio rector, la unidad alcanzada tras la dualidad de los anteriores aspectos. Al menos, en este vistazo a su uso en vídeo y portada. La corona supone la realeza, el ascenso (casi) completo, la visión de un poder sobre las aparentes contradicciones terrenales. Se corona al rey y al emperador y aún podríamos considerar, si saltamos al terreno de los santos, que la corona material se sublima en la aureola mística que rodea la cabeza de los místicos, de quienes ven a Dios y su rostro relumbra reflejando la gloria celestial. 

Por eso la corona es la última en aparecer volando con las otras cartas y es la última en mostrarse en el vídeo. Aparece cuando las figuras negra y blanca se desvela y muestran su rostro. La faz de un solo hombre que las unifica. La corona surge en el momento de la revelación pues es el summun, es la epifanía que colma de sentido una experiencia o una reflexión. Es la luz tras la oscuridad, la visión global de lo que antes aparecía fragmentado, es la contemplación tras la dispersión. Los pares se unifican en místico trance matrimonial y el hombre es iluminado con una nueva comprensión. La corona como premio merecido. Ahí estaría un nuevo significado. Tras la prueba, el desgarro, la aparente nada en torno y dentro de uno mismo, llega el premio al esfuerzo. El campeón es coronado y desde su elevado estrado obtiene una visión única. Ciñéndome al vídeo he de reconocer que no se llega a tanto en cuanto a imagen, pues no se produce una salida de la cueva iniciática, no se abandonan los muros de hormigón que aún constriñen al protagonista pero sí hay un cambio de perspectiva. 





Los pares ya caminan al unísono. No son las fuerzas lastradas y taradas por la separación del inicio. Ahora hay una aceptación de principios pares-dispares en uno y el camino puede afrontarse a cara descubierta. Aquel que entró en sí mismo y vio los desperfectos de la división, acepta las dimensiones duales y las integra, mostrando su rostro sin miedo. Vida y muerte, con sus adjuntos símbolos sobre un pedestal iluminado con velitas, dan la cara y la corona aparece como premio y principio rector y unificador.


(Continúa...)

 

miércoles, 8 de febrero de 2017

Llegaré hasta ti I

Inmune me encantan y según van cambiando, dentro de su estilo, se refinan y mejoran, dan nuevas luces desde las letras y melodías. Quizás desde sus vídeos algo más podamos aprovechar, lejos del simple Me gusta-No me gusta. Así que me meto con el que, a día de hoy, es su último clip oficial publicado: Lllegaré Hasta Ti, un tema potente de su disco Universal. Solo pretendo dejarme llevar por las imágenes y la letra para dibujar un universo de interpretaciones y lecturas personales, lejos de pretender desentrañar qué han querido expresar. Lo hago desde las palabras de algunas entrevistas a Morti, su carismático vocalista y autor de las letras. Y también desde las preguntas que alguna vez lanzaron a las redes sociales respecto de sus vídeos. 


Morti confesó que escribir le libra de horas de psicoanálisis, así que nos encontramos ante letras que expresan su mundo interior, sin querer reducirse a la autobioigrafía. Él mismo deja en el aire la definición y recta interpretación de lo escrito, ofreciendo más bien su catarsis literaria y dejándola al viento de diversas lecturas y entenderes. Así, su pluma se mueve entre ambigüedades y experiencias universales que se concretan en un tema musical. La lectura poliédrica que se puede sacar es un ejemplo de que nuestras vidas no son tan distintas y se puede generalizar en aras de un entendimiento y comprensión mayores. Y lo que son sentimientos y expresiones personales pueden tomarse como enseñanza y recomendación de un caminante que nos precede, sin eliminarnos la libertad ni querer adaptar nuestro paso al suyo. Las letras de Inmune son vivencia con una característica voz que viaja a otros labios y corazón en sintonía. En torno a esa catarsis de Morti, él mismo advierte que a veces se expresa por escrito, luego en canto, para mostrar su mundo interior en un determinado momento pero, también, hay veces que lo expresado es lo contrario a lo sentido. Es decir, se produce un fenómeno de compensación, de reequilibrio forjado a base de sabiduría, voluntad y acción.

Teniendo en cuenta que lo manifestado en el clip no aspira a una simple búsqueda de lo que ellos querrían decir sino que se abre a lo que nos sugiera e ilustre, me atrevo a un juego de interpretación libre.

El ámbito de la letra es el de la experiencia vital, el de la sabiduría y el consejo. Para llegar a ella se ha de exerimentar o se ha de reflexionar, se puede haber vivido en las propias carnes o escuchar lo suficiente como para hacerse una idea. Aun con perspectivas distintas y de modos sutilmente diferentes o diferenciados por percepciones modeadas por los tiempos y culturas, algunas verdades se desvelan universales, muchas experiencias son fácilmente reconocibles y generales. Por eso las palabras resuenan en nosotros como consejos de alguien que nos lleva la delantera en el camino, al modo de un sabio, un hermano mayor o padre. Es la voz del consejo y la prudencia.


Efectivamente, hay una meta, se nota un dinamismo, un caminar, lo dice el mismo título de la canción. La forma de esa llegada, la manera de recorrer el camino que une emisor y destino, comienza por la calma, la contención, y se encuentra sintetizado en las estrofas. El estribillo es la parte más activa, intencional en marcha. El vistazo global es el de la reflexión y el discernimiento, junto con la acción, el alquímico trabajo de la conversión interior que arroja generosos frutos visibles. Eso mismo ayuda a entender el vídeo, grabado en un interior, entre paredes que parecen de hormigón, como si una cueva de iniciación o un tiempo de introversión se vistiese de los aires modernos de una construcción industrial abandonada.

Los mismos dos personajes antagónicos, de albas vestiduras o negras, cada uno por un camino distinto, me sugieren lo interior, la dualidad a la que nos enfrentamos al hablar con nosotros mismos, al notar dentro potencia y acto, posibilidad y realidad, bien y mal. En concreto, vida y muerte, impulso de esfuerzo y desgana frustadora. Lo sugieren sus mismos símbolos adyacentes: el corazón para el ser blanco, la calavera para el negro. ¿Y el momento en que ambos forman parte de una máscara? Aunque rápidos y como fogonazos se suceden los instantes de esa imagen, creo que la exégesis es sencilla: forman parte de nosotros. Dos dimensiones que podemos distinguir pero no separar. Por eso, al inicio, están en sillas de ruedas, porque están taradas en una comprensión que las separe. Una imagen sencilla para comparar: las dos caras de una moneda. Las podemos estudiar por separado, investigarlas en dos momentos distintos, pero si las separamos ya no tendremos una moneda sino dos láminas de metal inservible. Del mismo modo, al estar en el ámbito de la experiencia vital, vida y muerte no son dos seres ambivalentes, dos realidade exteriores incomunicables sino como dos dimensiones con poder de atracción. Resuena en mí Dt 11, 26, con Dios proponiendo dos caminos, el de la maldición y el de la bendición, el de la muerte y el de la vida.

La dualidad inseparable de blanco y negro, de vida y muerte, se ha de repetir. Antes de entrar en ello, un poco más sobre estos dos caminantes que solo al final del vídeo se reunen sin llegar a tocarse pero sí mostrando su unidad en un humano. Como antes escribí, ambos aparecen con símbolos que los definen, el negro con la calavera, el blanco con el corazón. Es fácil pensar, entonces, en muerte y vida. También aparecen luego, al estar fusionados en una misma máscara, con dos símbolos. Uno se repite, pues el blanco porta un corazón en la mano, lo que denota vida y, en sintonía con la letra, sinceridad. En el negro ha habido un cambio: porta una pistola. Es un símbolo de muerte que, además, la figura se dedica a sí misma, apuntándose a la sien, y nos dedica, encañonando a la cámara. La pistola, como el corazón y la calavera, es uno de los símbolos que aparece en las cartas de la portada del disco.

Curioso es el ser blanco, pues hay unos instantes en que parece colocarse el corazón en el pecho, o sostenerlo, y luego porta bien delante suyo una calavera, agarrándola con las manos. Porta, pues, vida y muerte. Me parece una profundización que lleva a otro nivel: la consciencia, definida por el blanco, y la inconsciencia, el ser negro. Luz y oscuridad, tiniebla y sol, despertar y sueño. Recordemos que Inmune proponen una apertura a la sabiduría, a la conciencia, al cambio luminoso a pesar de la opresiva situación de "circo de terror" en que vivimos. La vida toma consigo su potencia luminosa y es capaz de tener en cuenta la muerte, de mostrarla bien, sin miedo. Es parte de ella en la existencia que conocemos.

Al final del vídeo, ambos estarán, ya no separados, espalda contra espalda, sino de lado, juntos, al alcance de la mano, desvelando sus rostros, con un pedestal que muestra corazón y calavera, con un desvelo y revelación que nos muestra sus rostros. La cara d euna única persona, encarnada en Morti. Es una imagen que refuerza la máscara de doble color. Son dimensiones inseparables, aunque sí distinguibles de nuestro ser. La misma persona convive con ellas.


Esto nos lleva a ver vida y muerte como un par, una pareja. La dualidad se mantiene pero ya no es ambigua ni contradictoria, no existe una contraposición más que aparente. Tenemos, aquí, visualmente, la primera pareja de pares del vídeo...

(Continúa...)