Mira que non ten dado que falar a interpretación do título: Necronomicón. E non digamos a traducción, na que máis de un se perde buscando e rebuscando ata tal punto que desmenuza a verba ata descuartizala e atopar máis do que ten. O primeiro foi o autor, Lovecraft, convencido dunha traducción bastante complexa que daría como resultado algo así como "a imaxe da lei dos mortos". Hai quen non lle busca moitas complicacións e, citando algún título máis ou menos cercano no tempo, di que a traducción queda nun sinxelo "tratado sobre a lei dos mortos" ou "o referente á lei dos mortos.
A cousa é que o libro, nunca escrito por Lovecraft inda que si por algúns entusiastas del, contería verdades incribles que nos levarían á loucura. Capítulos da vida do "árabe tolo", conxuros e invocacións de antiquísimos poderes e deuses malvados que só volverían ó noso mundo para devastalo e escravizarnos mediante un control mental férreo que faría de nós unha especie perdida na loucura e pasto dunha infame saga de estelar procedencia. Sabendo isto, había que lle escribía ó "ermitaño de Providence" para conseguir unha copia. E o noso escritor acababa contestando que o libro era fruto da súa imaxinación, non estaba escrito e nunca o estaría. Alomenos pola súa man.
Volvendo ó título, claramente lle vemos orixes gregas. Lovecraft non sería un espacialista pero tiña coñecementos máis que de abondo como para argallar un rechamante título que durante xeracións fose o susurro do medo. A cousa é que el mesmo conta por carta como chegou a esta redacción: por un sono. Cantas veces non sucede algo parecido. Un problema ou preocupación nos colle por banda e acabamos vendo a luz mediante unha inspiración momentánea, un destello atopado onde menos o esperabamos... ou nun sono. Howard atopou a verba no seu maxín cando espertou. E dende alí pasou ó seu estudio e descripción etimolóxica, á investigación lingüística e ó tremor do descoñecido que tomaba corpo neste mundo físico.
Tería medo el mesmo da palabra e de como chegou a el? En tempos máis antigos podería ser considerada unha locución divina que lle dedica un poder superior ó artista, ou a voz dun persoal "daimon" que inspira en verbas que só o poeta escoita. Máis preto no tempo, máis de Lovecraft que de nós, tampouco o tacharían de lunático senón que ata pode que o estudiasen dende a perspectiva daquela nova ciencia que era a psicoloxía, que ata cos sonos e a súa interpretación se atrevía.
Un sono, un instante de inconsciencia onde unha realidade toma corpo. Un sono que ben podería suporse unha revelación. Lovecraft había escribir sobre personaxes que no sono non atopan descanso senón loucura, sobre homes que entran nun estado cataléptico do que saen cambiados. Incluso, el mesmo, cando era noviño e iba pasar do colexio á universidade, parece entrar nunha época de soños da que nada sabemos hoxe, que lle dan unha luz intanxible que o fai ver máis alá, sen resultar esto ser unha bendición se non todo o contrario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario