sábado, 27 de febrero de 2021
Un legado oculto de don Alejandro Delgado Arce
sábado, 20 de febrero de 2021
Sobre Judas
Sobre Judas
Un vistazo a los datos históricos y su investigación actual
Criterios de historicidad aplicados a Judas
Dos datos y múltiples interpretaciones
El “apellido” Iscariote ofrece diferentes interpretaciones. Una de las más comentadas es que estaríamos ante una denominación geográfica, ante la pertenencia a un pueblo concreto. Es decir, Iscariote significaría “hombre de, nacido en, Qeriot, Kariot o Skariot”. No es la única lectura que se le ha dado, mas ninguna ha sido declarada definitiva. Tomando esta, el mismo nombre de la población divide a los investigadores, pues unos no ofrecen una localización concreta y dicen desconocerla, otros apuestan por algún punto de Judea y hay quién sí le pone coordenadas. Incluso tomando Iscariote como población, hay una segunda lectura, que viene del Evangelio de Juan, donde leemos que Judas es el hijo del Iscariote. Así que tendríamos un dato del lugar de nacimiento del padre y, por extensión, quizás suyo, también. En todo caso, admitiendo que nació allí, donde quiera que esté, o que es hijo de uno que allí vivía, es un dato definitorio: Judas sería el único discípulo de Judea que acompaña a Jesús y que tenga la relevancia de ser incluido en el grupo de los Doce. El resto son galileos.
¿Cómo describen a Judas los evangelios sinópticos?
Los 3 coinciden en que formó parte de los Doce, los discípulos íntimos de Jesús, enviados a proclamar la Buena Nueva y que entran con el maestro a Jerusalén antes de su muerte. En las 3 listas aparece en el último lugar. Es decir, se reconocía su cercanía a Jesús, pero se le denosta, situándolo siempre al final. Los 3 usan el verbo, en griego, “entregar”. Judas entrega a Jesús a sus enemigos. Y Jesús predice y acepta esa entrega. Judas no solo se lo ofrece en bandeja, sino que acompaña a un grupo, más o menos armado, para reconocerle y señalarle.
Veamos algunos detalles. Lucas le denomina traidor, endureciendo su visión sobre él. Los evangelistas ven en esa entrega un cumplimiento de las Escrituras. Marcos le pone como amigo íntimo que traiciona, con palabras similares a las del Salmo 41, 10. Mateo le señala como codicioso y aunque recuerda que se arrepintió, le muestra como un pecador que no alcanza el perdón, cosa que sí le sucede a Pedro. En Hechos ya ni se contempla el arrepentimiento y en Lucas se habla directamente de que Judas es empujado por el demonio a actuar contra Cristo.
Fuentes consultadas
martes, 16 de febrero de 2021
Martes de Entroido entre chuvia e sol
Martes de Entroido 2021 entre chuvia e sol
Que ben se lle notan ós días que medraron as horas de luz, tanto pola mañá como pola tarde. E é xa din os maiores que, polo san Blas, hora e media máis. Este martes de Entroido, que non o parece, comezou con chuvia e seguíu cunha tarde de sol. Os de Louredo, non sei os veciños doutros lares, dicímoslle a días así que tempo de neve, tempo alegre, pois chove, sae o sol, ata poden coincidir ambas cousas, vese o arco da vella... E quen di que sexa "tempo malo"? Dependerá da conveniencia, de como lle cadra a circunstancia, verdade? O caso é que, con esto dos confinamentos perimetrais e a eliminación de toda manifestación social do Entroido (a nivel institucional), case dá igual que tempo teñamos.
Sigo pensando neso do tempo malo e coincide que recupero 'El beso del vampiro' ('Kiss of the vampire', dirixida por Don Sharp, 1963, da Hammer), onde o tempo de chuvia ou nubrado, xunto ca noite, é un tempo fabuloso para os vampiros, que poden andar tranquilamente ó aire libre. Nesta película, a única restrición parece ser a do sol directo. Menuda carreira cando contaban que o ceo seguía encapotado e resulta que se abre unha olladiña!
A película ten o seu aquel de Entroido, pois convócase unha festa de máscaras, na cal veremos como unha parella de estranxeiros son introducidos a un pechado mundo de vampiros, que se xuntan ó modo dunha seita. Cousa curiosa! visten sinxelas túnicas brancas, contrastando os seus feitos escuros co branquexar do seu atavío.
Unha parella de recén casados saen de viaxe en coche e quedan sen gasolina nun apartado paraxe. Por alí hai tempo que non pasan viaxeiros e a pousada está aberta de casualidade... ou porque é a vivenda dos donos e non teñen onde ir. O caso é que o automóbil chama a atención do cidadán Ravna, un científico que por un erro foi botado da súa cidade de orixe e vive agora ca familia nun caserón apartado. Este botoulle o ollo á dona, para despois fincarlle os dentes... vampíricos! Ah, pero iso non vai quedar así e o seu marido moverá Roma con Santiago para sacala das gadoupas de semellantes seres diabólicos. Non está só na loita. Zimmer, un señor maior a quen vemos meterse un bos tragos entre peito e espalda, ademais de meterlle unha pá a un ataúde, ca súa defunta filla dentro, vai abrir fogo dunha maneira ben curiosa: ataca ós vampiros cun ritual satanista! E manda contra eles... morcegos vampiros!!
Este libriño, por formato, que non por contido, tamén é un precioso compañeiro para ratiños libres, cunha ventá golpeada pola chuvia invernal, a poder ser, ou cos títulos comentados a man. Repasa nove películas da Hammer onde os vampiros son protagonistas, lonxe da presenza poderosa do Conde, mais sen faltar algunha que outra referencia ou aparición, pois a súa sombra é longa. Os fans de Christopher Lee, de todas, van levar de regalo algunhas referencias e os de Peter Cushing teran páxinas e páxinas para saber máis del.
En Ourense non fixemos festa, inda que foi festivo, pero si saímos un ratiño ca pequena disfrazada, sen bailes nin contactos próximos, que non está a cousa tan ben como para montar unhas mascarada. Detalle que me fai volver á de Polanski, co ese vello Drácula presidindo o festín de enmascarados. Ah, ese que nun momento dado fai o xesto dos cornos e me recordou que o facía nunha entrañable serie da nosa infancia: 'A tía de Frankenstein'.
Mentres, agradecendo que lles fixeran fotos, mais lamentando que non aportasen máis información, voo en pensamento cara Louredo, onde resulta que colocaron, alomenos, tres zamarucos (alguén lles di "mazarucos"?). En Cortegada montaron uns cantos e fóronos repartindo polos pobos, deixando no Cazapedo un. Os outros son de autoría lourediana.
domingo, 14 de febrero de 2021
Escolma de aportes sobre Louredo.
Escolma de aportes sobre Louredo.
GRACIÑAS, Rafa, por preguntar ós maiores, estudiar a nosa historia e plasmar con sinxelas accións no presente un pasado non tan lonxano.
Aquí tendes dous zamarucos realizados por Rafa Álvarez en en san Xoán de Louredo, á entrada da praza do Cazapedo. Nos tempos mozos dos nosos pais facíanse dous, home e muller. Colgábanse dun piñeiro colocado no Cazapedo. O piñeiro vendíase e, imaxino, servía para pagar as festas. O martes de Carnaval non se traballaba ou, como moito, traballábase ata mediodía. Pola tarde, como te visen no campo, iban buscarte e traíante atado po pobo.
jueves, 11 de febrero de 2021
'Más allá de Drácula: otros vampiros en la Hammer', de Carlos Díaz Maroto
'Más allá de Drácula: otros vampiros en la Hammer', de Carlos Díaz Maroto
Qué alegría saber que la primera edición de este libro se agotó y salió una segunda. ¡Que también lleva semanas agotada!. Se trata del libro que inaugura la "Biblioteca de la Abadía", una realidad que toma forma para traer a libros impresos títulos y temáticas cinematográficas varios, que vayan del terror a la ciencia ficción, pasando por el wéstern, por ejemplo. De momento, la Hammer y sus vampiros son la primera propuesta. Y el autor que nos acompaña en estos primeros pasos es Carlos Díaz Maroto.El libro repasa en 162 páginas, formato de bolsillo, las películas de la Casa del Martillo donde los vampiros hacen acto de presencia como terroríficos protagonistas, aunque no se queda en ello, sino que explora los proyectos que no llegaron a buen puerto o cuya trama se desdibujó hasta resultar un producto diferente al planteado originalmente. Este detalle de las películas que no llegaron a ser se reparte entre el grueso del escrito y una sección al final del mismo. Drácula no será el centro de atención, aunque sí lo veremos aparecer fugazmente, en referencias a obras literarias, películas de la Hammer y la Universal, además de su papel más o menos manifiesto en las obras aquí referenciadas.
Del blog La Abadía de Berzano 26/10/2020 |
Se agradece el inicio, dedicado a la historia y filmografía Hammer, que nos descubre la multitud de títulos y temáticas que filmó. Generalmente, cuando escuchamos Hammer seguramente la asociamos con una serie de películas y estilos (terror, goticismo, monstruos clásicos en decorados grandiosos), pero nos estamos dejando fuera muchas otras propuestas. Las primeras páginas nos ponen al día y desasnan al respecto.
Luego, nueve títulos comentados. Cada uno con su cartel promocional a color y varias fotos, ordenados cronológicamente por la fecha de estreno inglesa, completada luego con la fecha de estreno en España, si la hubo, y en qué formato, pues alguna no pasó por cines, sino al doméstico directamente. El texto incluye notas a pie (con aclaraciones, ampliación de información, fuentes y, algo que se agradece mucho, enlaces a webs para consulta de datos de la época o entrevistas actuales), donde más de uno podremos ampliar material de consulta, y un poderoso cuerpo informativo, donde se desvelan relaciones con otras películas, datos varios de actores, productores y directores, anécdotas de filmación, cambios en guion, se incluyen pseudónimos y la persona que se parapeta tras ellos y se revela la trama de la película. Se lee de corrido y con ganas. Yo, personalmente, elegí ir leyendo por capítulos, parando al final de cada uno, de modo que me empapé de cada título, descubriendo qué hubo tras ellos o sabiendo de algunas películas que aún no visioné.
La obra se finaliza con una completa batería de datos filmográficos de las películas analizadas y cuatro páginas de bibliografía, predominantemente en inglés, aunque con bastantes títulos en español y uno italiano. Las referencias a páginas web solo se da en las notas a pie de página.
Es fácil quedar prendado en la lectura, pues cada capítulo toca muchos puntos, pero de forma fluida, sin rígidos esquemas ni alardes barrocos de sapiencia. Más parece la conversación calmada con alguien que sabe bien de lo que habla, pero te hace partícipe de la obra y el contexto, de las personas, con sus biografías sintetizadas, y las obras literarias e ideas de las que surgen cada guion y, finalmente, cada entrega vampírica. El estilo afable de don Carlos Díaz Maroto es el de un maestro que nos muestra la amplitud del escenario y lo que se mueve en torno, acompañando a los protagonistas fuera del mismo, conociendo a personas y personajes.
Los vampiros no presentan una misma imagen, cortada por el patrón del Drácula de Christopher Lee, sino que hay una variedad interesante: desde el barón Meinster, dominado por su madre, de 'Las novias de Drácula' a los sectarios de 'El beso del vampiro', pasando por la vampiresa de 'Las amantes vampiro'. De hecho, Lee reniega de su papel de Drácula, cosa que no impide que lo borde cada vez que lo interpreta, así que no le veremos apenas por aquí. A quien sí no le perderemos la pista es a su compañero y amigo Peter Cushing, que va a aparecer en más de una.
El autor inserta valoraciones a los estilos, las maneras de dirigir y actuar, junto a las peripecias de cada título antes de llegar a la gran pantalla, aportándonos detalles acerca de la censura que sufrieron o de la que se libraron. También la recepción de la época, contraponiendo resultados de taquilla y las opiniones de los críticos de cine desde la prensa (alguna muy divertida, porque pone a caer del burro a la película y da muestras de que o no la vio o se la contaron mal).
La tenebrista portada de Valen García es una joya que podemos disfrutar en color y en blanco y negro, apreciando matices en ambas. Personalmente, me encanta y es bien reveladora del contenido, con la cara del vampiro tétrico, entre sombras, la mueca de susto de la víctima femenina, la vampiresa que ha bebido de otra mujer, que yace ya ¿muerta?, terminando con la dominación lésbica de otra poderosa y vestida vaporosamente, a punto de seducir y poseer a su víctima en camisón. Una declaración de intenciones y un vistazo a rasgos que se repetirán en las diferentes entregas y son marca de la casa. Una portada que no solo atrae la vista, sino que manifiesta ya una parte de lo que nos vamos a encontrar en su interior. Vamos, que este libro sí podemos (comenzar a) juzgarlo por la tapa.
Portada compartida por La Abadía |
En conclusión, un libro muy manejable, de lectura fluida, con un estilo cercano al lector, que desentraña la historia de la Hammer y estos nueve títulos vampíricos, poniéndolos en relación con los actores, directores, guionistas, obras literarias precedentes... Aporta gran cantidad de datos, llevándonos a otras lecturas y perspectivas, arrojando nueva luz sobre viejas películas que vimos o que podemos descubrir ahora.
Pasen, pasen y lean... Y si quieres ver más...