 |
Nesta noite máxica podemos recordar aquelas de pasados tempos en que se saía polas casas do pobo a cantar "os reis", ou "os reises". Letras populares, ás veces inventadas por ocurrentes devotos ou pícaros veciños, cas que alegrar a todos un pouco. Non terían moitas cousas materiais, mais inxenio e ganas non faltaban. Tampouco boas palabras ou algúns doces ou comida que repartir entre os cantores. Pero non todos seguían esa estela de bondade e pechaban ás portas ós que viñan de boa fe. Os "reis" adaptábanse a tódalas circunstancias e o mesmo cantaban o frío que pasaba o Neno Deus que se rían dos veciños que facían como que non escoitaban... Dous exemplos, a continuación, do pobo de Louredo e de Remuíño.
1. GRACIÑAS, Placer, dos Veciños, Louredo,
que xunto ca tía Marina nos comunica por escrito parte da tradición oral dos "reises".
un galego a Belén foi,
en canto adorou o neno,
comeulle o sombreiro o boi.
Ei van os pastores,
deixainos pasar,
que van rendir honores
ó neno no portal.
Regálanlle ó neno
de liño un fusal,
manteca na taza
e un morral de pan.
cando o galo canta,
nunha vila santa chamada Belén, Belén,
nun pobre pesebre,
nunhas tristes pallas,
naceu malpocado,
Xesús, noso ben.
E morto de frío
non tiña nin teito.
E dáballe alento
a mula e o boi,
e o boi lla mula,
lla mula e o boi.
2. GRACIÑAS, Rafael, do Gaiteiro, de Remuíño, por estas letriñas duns "reis" que se lle cantaban a quen non participaba da festa e non lle abría a porta ós cantores ou non os valoraba en xusta medida.
faiada de garabatos
e os que están dentro
peléanse como gatos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario