Apenas sabía desta aventura editorial galega. Aventura ampla de miras renovadoras e firmes. Aventura de anos e de camiños que se abren, se cruzan e ata conflúen. Aventura que dende o pasado xullo reunificou ás editoras Contos Estraños e Urco. Alégrome desa aposta por dar a coñecer, en galego, autores propios e lonxanos do mundo da ciencia ficción, a fantasía e o terror. Unha aposta que non se fai sobre o aire senón que conta cunha base de escritores e ilustradores que aportan material tanto para adultos como para nenos. Autores que imaxinan e que traducen, que nos poñen na lingua nai ós de fóra e ós da casa, a clásicos e noveis.
Se non recordo mal, o meu trato con estas editoriais consiste na compra e lectura da novela Viaxe a Lánsbrica, do ourensán Miguel Mosquera Paans, o volume VII das obras de Lovecraft, o volume VII de Contos Estraños e o presente Contos Estraños. Un novo amañecer para o fantástico. Segunda Era. Quizás se me escape un par de títulos máis pero non teño a biblioteca a man para comprobalo.
Actualmente, "Contos Estraños é un selo de Urco Editora, mantendo todo o seu espírito friki e a mesma liña editorial", en verbas dos seus encargados. Esto despois de dar o salto á segunda era, definida polas publicacións de forma anual e de corte breve. A primeira era, constituida por sete entregas, ofrecía relatos breves, novelas por entregas e traduccións de autores estranxeiros.
Acabo de ler este volume que abre a segunda era, comprado en Ourense e lido con ganas e por orde, desexando chegar ó relato do amigo Manu, presidente da Tropa Korriban, de quen sabía o seu labor literario pero nunca o disfrutara. Sacando a presentación e os datos típicos das primeiras follas, o índice das últimas e intengrando o que son relatos ca folla de presentación do autor, teño aquí ó lado un volume con 388 páxinas de relatos. Xa digo, relatos, a presentación, que constitúe a primeira páxina antes do título, e algunhas ilustracións. Estas divídinse en dous tipos: as que acompañan os relatos e as que foron tomadas do cómic Watchmen, de mediados dos 80. Ampliando a ollada e comezando polo inicio, 7 páxinas de limiar, cas portadas das revistas publicadas e varias obras que xurden ó abeiro destes relatos breves. Algúns medran ata converterse en novelas.
O bonito é que falamos de autores dos nosos tempos, moitas veces da nosa idade e máis novos, de distintos lugares e con oficios diversos. ¿Que nos ofrecen nesta escolma? As súas obras de anticipación, steam punk, agroterror, suspense, fantasía... Case todos teñen un relato na escolma, algúns atrevéronse con algúns máis inda que con menos páxinas adicadas a cada un. A veces, parten dunha idea orixinal, outras veces dun relato que escoitaron no pobo, sen faltar quen actualiza mitos existentes ou historias dos maiores. Unha alegría e un método que nos impide morrer por esquecemento e mostrar a riqueza de contos da nosa terriña. En tempos onda a transmisión oral morre, que ledicia ver que non foi olvidada e temos maneiras e estilos novos de pola por escrito e actualizala. Incluso de inventar termos e subxéneros como o do agroterror. Este consiste na narración de feitos luctuosos sucedidos nas terras do rural, sacando á luz crimes propios da crónica negra, nunha mezcla de terror psicolóxico e gore máis ou menos contido.
Abre o volume un destes relatos, o de Roberto A. Rodrigues, Espanto nas leiras, ca macabra historia dun pobo e os asasinatos que o conmoven. Que cercana realidade os agarda non só na escuridade senón a plena luz do día? Que motivo propio das leiras sementadas tomará vida para unha loita sen cuartel contra o humano poboado? Historias de aldeas convertidas en relatos como o último, Th´uban. A cabeza de serpe, de dona Edhelwen, onde se trata unha lenda luguesa ca orixe posta nunha moura e a súa maldición. Non se perde a sensibilidade nesta entrega, tendo un exponente evocativo no relato A sombra de luz, de Vanesa Santiago, ca historia de dúas persoas que descubren o inefable do seu existir enfermo, que nos recordan que non só temos unha proxección escura ós nosos pés. Un libro dentro deste libro é do que nos fala Érica Couto nas liñas de O libro equivocado. Porque o Ciprianillo pode ser tan perigoso como o Necronomicón inda que actualmente nos soe menos aquel, séndonos máis próximo. Cercana nos pode soar a historia de Manuel Ángel Gayoso, Manu, que en Batalla de Menciñeiros nos avisa de que quen as fai acaba pagándoas e que xogar ca vida escapando da morte por medios preternaturais e homicidas non conduce a nada bo. Ese relato percorría terras de Ourense e se non queremos saír delas vaiamos da man de Ernesto Diéguez e a súa historia de agroterror O gato de Narxa. Máis dunha vez teremos oído da orixe e porte divina dos gatiños pero que pasa se esa natureza os leva polos camiños do mal? Non digamos nada xa cando fan sufrir a inocentes ata a morte e a loucura.
Espero que esta sínteses de seis autores cos seus relatos, escollidos ó chou, vos anime a comprar este volume ou algún dos da colección. E, se tendes caletre e imaxinación, a publicar. Eu quedo pendente de ler o sétimo volume, o que cerraba a primeira era. Do cal espero darvos conta neste blog de anotacións.
Vamos a polas ligazóns...
No hay comentarios:
Publicar un comentario